Baukje Kingma doet samen met haar man Albert dit jaar voor het eerst mee aan Alpe d’HuZes. Samen fietsen ze voor hun zwager en broer Johan. Hij overleed in oktober 2019 op 44-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker. Het is niet de eerste keer dat ze de Alpe d’Huez opfietsen. Een paar jaren geleden waren ze in de buurt op vakantie en besloten tot een tochtje naar boven. “Dat viel vies tegen”, weet Baukje nog. “Ik ben echt wel sportief. Ik loop veel hard maar een rondje hier in het noorden van Fryslân is toch iets anders dan een berg op.”
Niet lang na hun Alpe beklimming kreeg haar zwager Johan slecht nieuws te horen. Alvleesklierkanker. Zijn dochtertje Elise was net een jaar oud. Baukje: “De dag voor haar derde verjaardag is Johan overleden. Ik vond het zo erg dat hij zijn dochtertje niet op weg kon helpen in het leven, dat hij haar niet mocht zien opgroeien. Johan was lang vrijgezel en ontmoette pas op latere leeftijd zijn vriendin Mieke. Eindelijk het geluk, zeker toen ze ook nog een kind kregen, maar dat heeft helaas niet lang mogen duren.”
Tussen het bericht van zijn ziekte en het overlijden van Johan zaten twee jaren. Jaren die niet alleen in het teken stonden van die ziekte, maar waarin ook ruimte was voor mooie momenten. Baukje: “Er zijn herinneringen gemaakt, er zijn foto’s en verhalen voor later, voor Elise. Voor haar is heit nu een sterretje.”
Baukje blijft het lastig vinden dat haar zwager zo jong is overleden: “Ik werk in de zorg en zie het natuurlijk dagelijks om me heen. Mensen worden ziek en iedereen gaat uiteindelijk ergens aan dood. Maar zo jong… je zit met vragen, je wilt iets doen.”
Daarom doen ze dit jaar mee aan Alpe d’HuZes. Baukje: “Door corona werd de koers twee jaar uitgesteld en de inschrijving voor 2022 was al vol. Maar voor 2023 konden we ons weer aanmelden. Dus op 1 juni fietsen we de berg op. En dit keer zijn we beter voorbereid!” Baukje wil drie keer omhoog, Albert gaat voor zes keer. “We zijn lid van een hardloopgroep en een fietsgroep. En voor het ‘berggevoel’ hebben we ook trainingsrondjes gedaan op de Posbank en de VAM-berg.”
Met hun deelname hopen ze veel geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Baukje: “Ik hoop dat kanker geen dodelijke ziekte meer is, als Elise van Johan groot is. Dat het dan een ‘gewone’ ziekte is, waarmee je kunt leven. En dat er medicijnen zijn die de ziekte kunnen stoppen of het leven kunnen verlengen.”
Baukje en Albert hebben ze al veel donaties opgehaald en samen met die donaties komen ook de verhalen van anderen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. “Er zijn in je omgeving veel meer mensen die kanker hebben dan je denkt”, merkte Baukje. “Of mensen die genezen zijn en daarna hun leven weer moeten oppakken met alle onzekerheden die daarbij horen. Elk verhaal doet ons beseffen hoe belangrijk dat geld voor onderzoek is.”
Met dat doel gaan Baukje en Albert straks de berg op, maar ook de herinneringen aan Johan nemen ze mee naar boven. Baukje lachend: “Het is eigenlijk wel raar dat we een berg op fietsen voor Johan. Hij was a-sportief en had hoogtevrees. Hij kon niet skiën, kwam na jaren nog altijd in een langzame V naar beneden, maar ging wel altijd mee op wintersport. Want hij was een gezelligheidsmens, de spil binnen het gezin van zeven broers en zussen en degene die ons bij elkaar hield. Hij zei nog aan het eind: ik hou een plekje voor jullie vrij.” En Baukje hoort hem in gedachten al hard lachen als ze straks aan het fietsen zijn: “Jullie zweten je uit de naad voor mij, ik neem nog een Beerenburg!”
