In september 2021, enkele maanden voor zijn 19e verjaardag en net begonnen aan een nieuw schooljaar, voelt Jop Rutten een bultje in zijn nek. Het lijkt in eerste instantie onschuldig maar als er enkele weken later meer bultjes verschijnen wordt het tijd voor verder onderzoek. Begin november krijgt Jop hoge koorts. Hij voelt zich beroerd en heeft geen energie. Dat weerhoudt hem er niet van om op maandag zijn fiets uit de schuur te halen om naar de bushalte te rijden om daar de bus naar school te pakken. De bushalte haalt hij maar vraag niet hoe. Hij is uitgeput en besluit terug naar huis te gaan. Die dag volgt een nieuw bloedonderzoek en ’s avonds komt het telefoontje dat zijn bloed niet in orde is. “Dan word je uiteraard ongerust”, zegt moeder Monique, “de gedachte ‘het zal toch geen kanker zijn’ ging door mijn hoofd.”
Dat was het dus wel. Acute Lymfatische Leukemie. Paniek, maar ook weer niet. Monique: “Jop was nog jong. En dus was er volgens het behandelend artsenteam een goede kans op genezing. De eerste chemokuren werden gestart en Jop doorstond die goed. De eerste resultaten waren hoopgevend. Een beenmergpunctie, waarvan materiaal naar Rotterdam werd gestuurd, moest aantonen of de leukemiecellen verdwenen waren. Dat was helaas niet het geval. Hoewel nog niet vaak toegepast zou immunotherapie een volgende stap kunnen zijn. Jop’s conditie ging echter zo snel achteruit dat er opgeschaald moest worden: twee zware chemo’s, en als die goed zouden aanslaan gevolgd door een stamceltransplantatie, zijn laatste kans op genezing.”
Jop bleef nuchter onder dit alles. Hij accepteerde dat het hem niet gegund was het leven te leiden van een min of meer zorgeloze jongeman, op zoek naar zijn plek in de maatschappij. Hij studeerde mechatronica, liep stage maar was er nog niet zeker van of dit zijn toekomst zou zijn. Naast zijn studie werkte Jop bij de Action, hij was daar een graag geziene collega. In zijn vrije tijd zat hij vaak te gamen. Een beetje teruggetrokken op zijn kamer maakte Jop zo toch wereldwijd vrienden.
Met Kerst 2022 was Jop weer thuis. De chemo’s waren achter de rug en begin januari 2023 zou de stamceltransplantatie in Maastricht plaatsvinden. “Het zou wel eens de laatste Kerst kunnen zijn”, vervolgt Monique haar verhaal, “en dus wilden we er iets bijzonders van maken. Intiem, met vader Stijn, broers Niels en Rens met hun vriendinnen Maud en Julia en zus Janneke met vriend Jermaine. Samen vormen we ook het Team Bergop dat met Jop’s lijfspreuk ‘we gaan ervoor’ deelneemt aan Alpe d’HuZes 2024. In 2023 waren die plannen er ook al. Het verloop van Jop’s ziekte liet niet toe dat we naar Frankrijk afreisden.”
De stamceltransplantatie leek in eerste instantie goed aan te slaan: 98% van de bloedcellen waren van de donor; een geweldig resultaat. Echter ook nu werd de hoop op genezing ruw verstoord toen op 26 april, bij een standaard bloedcontrole in Maastricht, de leukemie opnieuw bleek te zijn teruggekeerd en Jop te horen kreeg dat hij was uitbehandeld. De medicatie en sondevoeding werden gestopt en met een laatste boost - extra bloed en bloedplaatjes - mocht Jop naar huis om daar samen met het gezin zijn laatste tijd door te brengen. Hoe hij het kon is nog steeds een raadsel, maar Jop leek te berusten in zijn lot: “Het is goed zo, we hebben er alles aan gedaan, maar het heeft niet zo mogen zijn. Jullie gaan het wel redden met z’n vijven”, waren Jop’s troostende woorden. Er volgde een intense, maar zeer waardevolle week, waarin nog een slaapfeestje werd georganiseerd. Jop trakteerde op een uitstekende champagne (zijn wens) en er werd afscheid genomen van vrienden en familie. Een onvergetelijke week! Op zaterdag 6 mei ging zijn conditie plots snel achteruit. Vanaf dat moment werd er bij Jop gewaakt. Op 7 mei om 5:43 in de ochtend, tijdens de wake van zijn ouders, gleed Jop weg uit het leven.
De herinneringen aan Jop worden gekoesterd. Er volgde een mooi en intiem afscheid op zaterdag 13 mei, met onder andere een live uitvoering van Jop’s lievelingsnummer ‘See you again’ uit de film Fast and Furious 7. Een voor dit afscheid samengestelde compilatie van Jop’s anderhalf jaar durende ziekteproces wordt regelmatig teruggekeken. Onder die compilatie is als muziek gekozen voor Dotan’s ‘Coming Home’. Dit nummer werd door Jop tijdens één van de vele autoritten naar het MUMC als ‘mooi liedje’ aangemerkt. Thuis is een mooie gedenkhoek ingericht, in het middelpunt Jop’s as. Zo blijft het gezin Rutten samen.
Jop blijft niet alleen voortleven op film en foto’s. In plaats van de klassieke Brabantse afscheidsgroet ‘houdoe’ gebruikte Jop de kreet ‘challas’, een vorm van straattaal die letterlijk: ‘zorg goed voor jezelf’ betekent. Familie en vrienden blijven elkaar middels ‘challas’ sindsdien het beste wensen. Niemand zal dan ook vreemd opkijken als op 6 juni de leden van Team Bergop bij de finish van Alpe d’HuZes de verbinding zoeken met Jop in de hemel door hem met een ‘challas’ te begroeten. Challas Jop!
https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/MoniqueRutten-vanEls22836
