29 maart Nieuwsbrief 4

Beste Sponsors,

Whoewaaaa, wat is het weer lekker om buiten op de fiets te zitten!

Eind vorige maand schreef ik te verlangen naar het buiten fietsen en de afgelopen weekenden was het super om weer te rijden. Begin Maart met 20 graden op de fiets, hoe gaaf is dat?

Het was zondagochtend 9 maart en het wekkertje liep af om 05.15 uur, de fietsen lagen al in de auto samen met de kleding en de voeding, dus het enige was ontbijten en weg. Floor moest zich wel even instellen op dit tijdstip, maar het is een bikkel en zonder piepen vertrokken we rond 06.00 uur.

Iets over acht uur stonden we op de Camerig in Zuid-Limburg om dit jaar onze eerste Limburgse heuvels te trotseren. Nog nooit eerder in al die jaren was ik zo vroeg in het jaar al in Limburg en al helemaal niet met korte broek en korte mouwen. In de wielerwereld heet dat “kort/kort”.

Zo waren we klaar voor de eerste training, ook Frits en Yvonne kwamen even gedag zeggen bij de start, om later te komen wandelen en ook voor hun de eerste serieuze beklimmingen te maken. Later in de ochtend zouden ook Kirsten en Mark nog komen, Wiebe en Monique moesten allebei werken en Diëz was aan het bijkomen van een flinke griep.  

Nu hebben we ons niet ingeschreven als team, maar het voelt voor mij wel zo als ik zie hoe mooi de saamhorigheid nu al is in dit voorstadium maar daar kom ik straks op terug.

Eerst even de eerste ervaring delen in Limburg want die was voor mij weer O ZO lekker en ook weer heel bekend. Voor Floor was het spannend en toen wij onderaan de Camerig stonden zeg ik tegen haar, joh, ga lekker trappen licht beginnen en de spieren laten wennen, dan kan je later altijd nog zwaarder. Dus zo geschiedde en voordat ik het in de gaten had zag ik alleen maar een paar brede schouders in de verte verdwijnen en ze fietste net omhoog of dat het geen enkele moeite kostte!

Shit dacht ik, daar ga je dan papa je knippert met je ogen en de realiteit dat ik geen 20 meer ben werd heel duidelijk.

Uiteraard was ik beretrots op haar want ze heeft nog maar een paar keer op de fiets gezeten en dan naar boven rijden of het helemaal niets voorstelt. Nou bij mij was dat even andere koek, ik was vooral met mijn (kluts)knieën bezig, gaat het goed, voel ik pijn, hou ik het vol en ook moest ik natuurlijk mijn goddelijk lichaam (grapje) boven op die berg zien te krijgen!  Tja en als je dan bovenkomt en mijn dochter staat te wachten met een houding van…. En nu?? Gebeurd er nog wat pap?

Je begrijpt het waren mijn eerste meters en die gingen niet vanzelf, maar ik heb de hele ochtend lekker getrapt en met een zeer voldaan gevoel om half één afgestapt…

Ondertussen waren Frits en Yvonne ook gearriveerd en die hebben ook de eerste ervaringen met het klimmen opgedaan. Mark en Kirsten kwamen ook later in de ochtend en ook die trapten lekker omhoog, voor hun niet de eerste keer dit jaar want het weekend daarvoor zaten zo ook in Limburg, dus een klein beetje voorsprong hadden ze al.

Zoals ik al schreef is het groepsgevoel sterk aanwezig en dat maakt het ook zo leuk om dit te doen, Frits is kok geweest en heeft van zijn oude beroep ook zijn hobby gemaakt. Hij vindt het zo leuk om te koken voor iedereen en zo zijn we 15 maart jl. bij elkaar gekomen waar hij weer gekookt heeft. Deze keer geen “blauwe hap”, maar een echte Italiaanse keuken waar er meer potten en pannen op tafel stonden dan mensen die er zaten. Wat was dat leuk om zo ervaringen met elkaar uit te wisselen en elkaar beter leren kennen. Misschien even een kleine introductie van het team;

• Hans, die ons mentaal gaat ondersteunen en zijn dochter over de finish zal zien gaan.

• Diëz, een man met ervaring op de berg en dit jaar zijn gevecht weer aangaat om zijn doel te halen

• Kirsten, ook een ervaren deelnemer en dit jaar de 6 keer gaat aantikken, tenminste dat denk ik want die gaat met twee vingers in haar neus en achteruit fietsend omhoog of het niets voorstelt.

• Monique, haar eerste deelname aan de Alpe d’HuZus op Woensdag waar wij haar binnen zullen halen en waar zij op de donderdag bij de finish de medische post gaat ondersteunen om de medische slachtoffers op te vangen

• Wiebe, ook een ervaren AD6’er, zal dit jaar een mooi jaar krijgen als zijn dochter hem na de finish op zal vangen, ik kan het nu al voelen!

• Floor, mijn dochter en bikkel die voor haar opa en oma de berg gaat beklimmen, een ervaring die ze haar leven met zich mee zal nemen en zoals we dan zeggen: A once in a lifetime experience.

• Frits, die zijn eerste ervaring gaat krijgen op de berg en een prachtige week tegemoet gaat

• Yvonne, ook voor haar de eerste keer en een bezige bij die er enorm naar uitkijkt..

• En uiteraard ondergetekende, ik denk niet dat dit enige toelichting behoeft… toch?

Wij gaan ons allemaal op onze eigen manier inzetten om deze rotziekte te stoppen en ik kan je vertellen dat ik na mijn vorige mail erg mooie en prachtige reacties heb gehad. Sommige die me deden slikken en andere die me tot tranen toe roerde. Ja ik weet het inmiddels ben ik een aardig emotioneel figuur geworden, maar dat hoort er ook gewoon bij. We zijn niet allemaal van steen.

Ik zal de details achterwege laten maar ik moet het toch even noemen dat ik afgelopen weken een paar gesprekken en een paar telefoontjes heb gekregen waar ik de koude rillingen van kreeg.

Één daarvan kwam van een familielid van me en als de vraag komt: hoe is het met je voorbereiding van de Alpe, is je rugzak al vol?  Uhhh nou hij is helaas al redelijk gevuld, maar er kan altijd meer bij… en zo kreeg ik te horen dat weer iemand in mijn direct omgeving met deze nare ziekte geconfronteerd is. Ik vind dit telkens zo confronterend en doet gewoon erg pijn.

Ja het is de keerzijde van het leven, dat klinkt misschien erg zwaar, maar ik denk daar nog wel eens over na. Wij zetten ons allemaal geheel onbaatzuchtig in voor de Alpe, krijgen energie van de voorbereiding, maken lol en genieten. Lachen en zijn gemotiveerd. Maar het doel is des te droeviger!

Hoe dubbel is dat?  Voor mij persoonlijk een soort weerspiegeling van de week straks in Frankrijk, waar je het ene moment tranen met tuiten staat te lachen en het andere moment tranen van verdriet hebt!

Maar goed, voorlopig kunnen we het doen en komende zondag loopt het wekkertje weer vroeg af om te gaan trainen op de Posbank bij Arnhem, het aantal spinning uurtjes bij mijn sportschool Theo Meijer Sport in Leusden zullen nu iets af gaan nemen en als de zomertijd weer in ingegaan worden de avonden ook langer… heerlijk

Ik kan nog zoveel meer schrijven en vertellen, maar dan gaat het een boek worden en dat is niet de bedoeling.

Wat ik nog wel mee wil geven is mijn enorme dank voor de sponsoringen, tjonge wat een ondersteuning en wat heb ik inmiddels al een enorm bedrag opgehaald allemaal dankzij jullie giften en daar ben ik heel erg dankbaar voor.

Op dit moment heb ik € 3564,= op mijn site staan en dat is zoooooooo enorm gaaf. Je begrijpt dat ik weer mijn uiterste best ga doen om die berg weer te beklimmen en uiteraard het maximale uit dat oude lichaam te persen al zal dat niet meevallen.

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/gerardtuijl/alpe-dhuzes

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/floortuijl/alpe-dhuzes

Voor nu ga ik afsluiten en ik wil jullie iets aanbieden:

Op de finishlijn wapperen allemaal vlaggetjes waar alle mensen een boodschap opgeschreven hebben voor de mensen waarvoor wij deelnemen. Als je een boodschap opgeschreven wil hebben en het vlaggetje wil laten wapperen op de finish kan ik dat voor je regelen, geen probleem.

Daar zijn geen kosten aan verbonden en ik doe het graag, het enige is dat je me even een mail stuurt met de boodschap die ik erop moet schrijven dan zorg ik dat het in orde komt. Als je dan op 5 juni aanstaande naar de TV zit te kijken en ze laten de beelden zien, hangt die van jullie er ook tussen…

Nu stop ik echt en over een paar weken kom ik weer in beeld.

Sportieve groet,

Gerard

Nieuwsbrief nr. 3 februari 2025

Beste Sponsor,

Wat ben ik enorm blij met jullie geweldige ondersteuning en het medeleven naar 5 juni aanstaande!!!!    Echt zo hartverwarmend!

Het klinkt gek, maar ondanks het doel waar we voor gaan fietsen krijg ik enorm veel energie van de sponsoringen die ik ontvang. Ik had als doel € 2500,= in te zamelen en hoe mooi om dankzij jullie te kunnen melden dat ik op dit moment al het enorme bedrag van € 3244,= bij elkaar heb.

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/gerardtuijl/alpe-dhuzes

Ik had in mijn laatste bericht een stukje geschreven over mijn scheve knieschijven… Natuurlijk kwamen er prachtige reacties als…. Kluts-knieën, zwabberbenen, instabiel figuur en ga zo maar door, maar er werd meegeleefd en tot op de dag van vandaag zijn er nog steeds mensen die ernaar vragen. Dus bij deze kan ik gelukkig melden dat het met een speciale training op te lossen is. De arts van de Bergman Kliniek constateerde te sterke spierplaten aan de buitenkant bovenbeen, t.o.v. de binnenkant van de bovenbenen. Dus trainen specifiek om de binnenkant te versterken zodat de knieschijven weer terug op hun plaats komen te liggen, overigens de trainingen zijn zwaar, heeeel zwaaaar, als ik dan getraind heb, was zelfs het opstaan van het toilet in het begin niet makkelijk! Maar we gaan weer de goeie kant op en zelfs staan op de fiets met flinke weerstand is weer mogelijk (gelukkig)

En dan, goede raad is duur zij mijn moeder altijd, toen Floor afgelopen najaar de eerste meters op de racefiets maakte had ik mijn oude “van Tuyl” racefiets aangepast op haar lengte.

De foto’s stonden in de eerste mail en die fiets was eigenlijk te groot, ik dacht in eerste instantie….  Ik weet dat de fiets technisch in orde is en kan ze prima op trappen maar ik begon te twijfelen en uiteindelijk de overweging gemaakt om een fiets aan te schaffen voor haar op maat.

Dus zoeken op het internet, beetje op marktplaats maar eigenlijk was ik er niet content mee.

Toen ik met Nico naar Zutphen ging naar The Bike Store stonden daar twee prachtige fietsen, alles erop en eraan en een fiets van deze tijd met een veel kleiner frame en op maat voor Floor. Op de terugweg zat ik te prakkiseren en bij thuiskomst met Noes even overgesproken.

Toch maar besloten om een goede aan te schaffen met schijfremmen, want hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik overtuigd was dat ik absoluut wil voorkomen dat mijn dochter niet heel beneden komt.

Uiteindelijk is er gekozen voor een prachtige Cannondale en op haar maat afgesteld door de eigenaar van de winkel Rik Broer en die hoef je echt niet meer te vertellen hoe dat moet. De fiets is gelijk voorzien van de juist tandwielset en een paar mooi bidonhouders en Floor is ook klaar om de weg op te gaan.

Maar er gebeuren ook hele mooie dingen, ik melde in mijn laatste mail dat de jonge dame van 17 jaar geconfronteerd werd met deze nare ziekte. Afgelopen week kreeg ik het bericht dat de operatie gelukt is en alles weer op zijn pootjes terecht gaat komen. Geen nare nabehandelingen en dus weer een mooie toekomst. Zoals ik schreef hield het me enorm bezig, maar dit wilde ik toch ook even met jullie delen!

Dan wil ik een stukje tekst met jullie delen wat één van mijn sponsors schreef bij de donatie en waar ik de rillingen van over mijn rug kreeg, maar ook de tranen in de ogen.

Je bent en blijft een topper Gerard....zo mooi dat je dit ieder jaar weer doet. Jouw ouders en mijn vader kunnen het niet meer navertellen, maar wij hebben dankzij de wetenschap en een aantal operaties verder sinds 3 jaar, na ruim 20 jaar weer een gezonde fantastische dochter zónder een hersentumor en epilepsie.

Zelfs nu bij het lezen van dit bericht staan de tranen weer in mijn ogen, het pakt me zo enorm aan want dit is waar we het voor doen, een jonge dame na 20 jaar zonder een hersentumor en epilepsie…. Dan hou je het toch niet droog…

Dit is nou net waar we met al die mensen de berg voor opgaan om die rotziekte een halt toe te roepen en resultaten te boeken zoals beschreven dat is zo’n sterke motivatie.

Ondanks de heftigheid van deze sluipmoordenaar, want zo noem ik het vaak, vind ik het mooi dat ik deze keer kan melden dat er twee jonge mensen weer kwaliteit van leven hebben. Een toekomst en verder kunnen met hun leven, plannen kunnen maken en niet te vergeten een paar ouders die ook minder zorgen hebben en weer langzaam tot rust kunnen komen. Want als ouder sta je erbij, je kijkt ernaar, ligt nachten wakker en je kunt er geen zak aan doen!

Dan iets anders, afgelopen weekend hebben we de tweede Alpe d’HuZes dag gehad in Nijkerk. Wat is het toch leuk (klinkt nu wel vreemd hoor) om de diverse mensen weer te zien en te spreken. Het begint een soort reünie te worden en dan worden er al gauw mooie herinneringen opgehaald. Ondanks de vele bekende gezichten was het ook heel fijn om te horen dat 72% van de deelnemers nieuw zijn dit jaar, dus net als vorig jaar leeft dit evenement enorm bij de Nederlanders, gaaf toch?

De diverse workshops werden goed bezocht en de centrale hal was dit keer ingericht met kraampjes. Allerlei mensen die spullen aanbieden (lees verkopen) om het sponsorbedrag te verhogen voor de AD6.

Als je dan zo rondloopt en je ziet al dat gekrioel van al die mensen geeft dat nu alweer een soort van saamhorigheid, ik sprak ook een paar mensen die voor de eerste keer meedoen en toch enorm verbaasd waren over de sfeer die er hing. Wat zijn de mensen hier open en oprecht, en zulke mooie gesprekken en iedereen is zo behulpzaam, tja wat moet je daar nu op zeggen…. ga het beleven op de berg in de eerste week van juni en verbaas je dan niet.

Bestaat toeval?

Ik had een onverwachte ontmoeting met een politieman die gewerkt heeft met mijn overleden zwager Marc Coenen. Na enige herinneringen opgehaald te hebben stonden we allebei de tranen weg te vegen en even een knuffel doet dan wel goed. Al pratend zegt hij tegen me, mijn dochter werkt ook bij de politie, ik zeg, O ja…. Goh mijn zoon ook! Waar werkt je dochter dan en dan blijkt dat mijn zoon met zijn dochter samenwerken op hetzelfde bureau en soms samen op auto zit… hoe bizar is dat?

We gaan elkaar zeker weer tegenkomen en dan gaat er ongetwijfeld weer een mooi gesprek komen, maar dit was voor mij toch wel een heel mooi moment op deze dag..

Oke, dan ga ik nu weer afsluiten en hopelijk morgen weer de weg op om de nodige km’s te maken, uiteraard in mijn achterhoofd houdend de trainingsadviezen die ik van Ad Timmermans gekregen heb. Al zal dat misschien niet helemaal uit de verf gaan komen dit weekend, maar ze gaan weer komen.

Sportieve groet,

Gerard.

31 januari 2025

Beste Sponsors,

Wat ben ik enorm trots op de ondersteuning die ik heb mogen ontvangen! Heel erg bedankt en je wil niet weten hoe trots ik hierop ben. Na mijn mailtje half december kwamen er weer hele mooie en lieve berichten binnen en met zoveel ondersteuning en medeleven is het prachtig om me hiervoor in te zetten. Als ik zo vrij mag zijn om voor mijn dochter Floor te spreken die was ook volledig verrast van de vele sponsoring en lieve boodschappen die ze heeft ontvangen… Zo gaaf..

Dus op dit moment staat de teller op € 1949,= en dat is enorm als je bedenkt dat het in 6 weken tijd bij elkaar is gebracht echt SUPER…

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/gerardtuijl/alpe-dhuzes

De afgelopen vijf maanden

Eind augustus begon ik weer met mijn trainingen als voorbereiding op de Alpe 2025 en dat ging lekker. Het weer was goed in tegenstelling tot het voorjaar waar ik telkens drijfnat geworden ben maar nu.. helemaal top. De nodige lange ritten gereden en half oktober de afsluiter van het seizoen de “meewind” koers van 170 km.

Daarna de sportschool in en zo ben ik van het najaar de winter in gerold. Ik noem het weer even “mijn” sportschool Theo Meijer in Leusden want ik mocht mijn duurtrainingen voortzetten op de spinningbike waar ik met enige regelmaat twee uurtjes op flinke weerstand een klim van de Alpe probeer na te bootsen.

Zo gezegd, zo gedaan en half december had ik weer een flinke training in de benen, daarna even douchen en naar huis, s’avonds nog wat aan het prutsen geweest in de garage en niets aan de hand. De volgende ochtend stond ik op met een enorme pijn in mijn knie, ik kon er niet eens op staan… Shit mijn eerste gedachten…nu heb ik net de mail eruit naar alle mensen en het zal me toch niet gebeuren dat ik nu geblesseerd raak! Dat is me nog nooit gebeurd!!!!

Dus rust en even aankijken en kerst en oud-en nieuw kwamen eraan, dus dat komt goed uit. In januari een afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut en hij kon ook niets vreemds ontdekken. Zijn advies, niet stilzitten, lekker doortrainen maar even een paar tandjes minder… Nou dat is geen probleem, maar in mijn hoofd kreeg ik toch een soort kortsluiting… ik wil volgend jaar met Floor die berg op en fietsen voor de mensen die ik het beloofd had en voor de sponsors die mijn ondersteunen! Dus dat was even lastig want in mijn achterhoofd bleef het maar hangen…. Als het maar geen meniscus is of stel dat ik geopereerd moet worden enz. enz.… nou ja ik haalde allerlei foute dingen in mijn hoofd.

Via de huisarts een verwijzing naar de Bergman Kliniek in Naarden en afgelopen maandag kreeg ik te horen dat het met een speciale training weer op te lossen is. Beide knieschijven liggen spreekwoordelijk “iets uit het lood” waardoor de irritatie en pijn is ontstaan en dat kan door oefeningen weer in balans komen.. Ik kan je wel zeggen dat ik het even warm kreeg toen de arts me dit vertelde want ik kon wel een gat inde lucht springen… overigens werd er toch weer even benadrukt…. meneer van Tuijl…. U bent geen 20 meer en wel boven de 60 dus wees zuinig op uw lichaam en ga lekker aan het werk… (komt goed)

De week ervoor had ik ook de uitslag gekregen van mijn bloedonderzoek want een jaarlijkse check op de PSA (prostaatkanker) is belangrijk maar alles keurig in orde. Tijdens de week Alpe d’HuZes in Frankrijk is er s ’avonds vaak een presentatie en daar wordt regelmatig gewezen op het feit dat dit voor mannen één van de meest voorkomende gevallen is van kanker, dus voor die mannen die dit lezen en het nog niet eerder hebben laten controleren…. wees er op tijd bij, het is niet meer dan een buisje bloed afgeven.

Het mag duidelijk zijn dat ik erg blij was met deze resultaten, want de reden waarom we straks die berg weer opgaan met 5500 deelnemers is natuurlijk al droevig genoeg en afgelopen weken, (zelfs gister nog) kreeg ik toch weer een heel naar bericht van een 17-jarige jonge dame die ook met kanker geconfronteerd wordt en volgende week onder het mes gaat. Na het horen van dit bericht heeft het me de hele dag bezig gehouden, zo jong het hele leven nog voor je en dan al geconfronteerd worden met deze kloteziekte.. ik heb er gewoon geen ander woord voor. Het motiveerde me nog meer om op 5 juni volgend jaar die berg op te fietsen om deze sluipmoordenaar een halt toe te roepen en al weet ik dat het weer zwaar gaat worden, dat ik af en toe groen en geel ga zien en het snot voor mijn ogen rijdt, het valt volledig in het niet bij mensen die met deze ziekte geconfronteerd worden. Bij mij zal de pijn met een dag weg zijn, maar bij hun niet.

Inmiddels gaan de dagen lengen en kan ik me gaan voorbereiden op hopelijk weer flinke trainingen op weg naar de Alpe ‘d HuZes 2025. Afgelopen weekend hebben we met het team waar we mee naar Frankrijk gaan heerlijk gegeten bij Frits, hij had geweldig gekookt en hebben we de nodige ervaringen uitgewisseld. Ook dat geeft weer een “boost” om het voorjaar in te gaan en gek genoeg verheug je je toch op zo’n week, ondanks dat de reden waarom we dat doen wel droevig is.

Ik hou nu op met schrijven al kan ik nog wel een uurtje doorgaan want er is veel gebeurd afgelopen weken. Maar dat komt volgende keer wel weer. Nu weer lekker trainen (en soms ook samen met Floor) en leven we toe naar de 16 februari aanstaande waar de tweede informatiebijeenkomst is voor de Alpe en dat zijn toch ook wel weer ankermomenten om bij stil te staan, maar toch ook vooral genieten. Het weerzien van vele bekenden is vaak zo hartverwarmend en dat doet goed.

Voor die mensen die een keer sfeer willen proeven, ga 16 februari eens koffiedrinken bij “Hart van Holland, Nijkerk” en kijk en luister wat er zoals gebeurt. 09.30 uur gaan de deuren open en het meest interessant is de informatiebijeenkomst om 12.00 uur, dat duurt een uurtje en hopelijk is Maarten Peters er ook weer en is een mooie weergave van de sfeer.

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/agenda

Hiermee sluit ik af en de volgende mail zal minder lang op zich laten wachten.

Sportieve groet,

Gerard.

Start van de sponsoractie

De eerste voorbereidingen

Bij terugkomst van mijn vakantie had ik niet echt de spirit om te gaan trainen, temperaturen van 30 graden of hoger, het was me gewoon teveel.

Waar ik vorig jaar als hevig aan het trainen was, ging het dit jaar gewoon niet. Maar naar mate het najaar kwam begon het ook weer te leven.

Afgelopen weken heb ik flink aan de kar getrokken, nog twee grote toertochten waarvan de laatste 170 km. Was en ik het seizoen mooi kon afsluiten.

Toen ik vier weken geleden thuiskwam van mijn werk stond mijn dochter in de keuken te grijzen, ze kijkt me aan en zegt: Pap ik heb de eerste week van juni vrij van school en ga mee naar de Alpe d’HuZes. Ik was enorm verbaasd en had dit totaal niet verwacht.

Haar eigen drive om dit te doen en ik kon nog een overnachting regelen. Hoe gaaf dat ze dit ondergaat en hoe trots kun je zijn als ouder dat je kind die wil… ik super trots.

Mijn trainingen zijn inmiddels in volle gang en nu het najaar er is, de wintertijd weer ingegaan zullen de meeste uren binnen zijn in de sportschool en daar kan ik dan gek genoeg ook wel weer van genieten.

Afgelopen zondag 27 okt. Heb ik samen met Floor haar eerste km’s gereden en dat ging best goed.