Snot en gladde beentjes

Snot en gladde benen.

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/NielsEverstijn29191/alpe-dhuzes

We zijn nu een paar weken onderweg. De dagen worden langer. Er is zelfs al her en der bloesem te bespeuren.

Elke week maak ik mijn weekend meters op de fiets. Voor het moment is 80 KM een mooi doel. Tussendoor rondom huis een leuke route gevonden wat in een uur goed te doen is. Mooi om even je gedachten op een rijtje te zetten en een energie boost te krijgen.

Deze week het eerste “Fietsen na het werk” event. Ik denk een mooie 2^de stevige training zo halverwege de week. Alles voor de conditie om straks die berg op te kunnen fietsen. Om 16:00 vertrek en dan zeg een rondje van 40 KM in de omgeving van Rotterdam. Ook leuk om de omgeving is te verkennen. Veel meer dan het Rivium en de oprit naar de snelweg ken ik eigenlijk niet.

De laatste meeting een beetje kort gehouden en me snel in mijn fietsoutfit gehesen. Kom ik beneden in de kantine waar mijn collega’s staan te wachten. Vol in het Axians fietstenue, strakke zonnebrilletjes op de fietshelmen en ja hoor…. gladde beentjes. De ene had een nog betere racefiets dan de andere. Als leek denk ik dan, hoe harder het derailleur ratelt, hoe duurder de fiets. Dunne bandjes, smalle stuurtjes. Een indrukwekkend geheel. Ben maar gelijk begonnen met excuses te maken voor mijn iets minder gestroomlijnde outfit en fiets met brede banden.

Vol goede moed zijn we via de Erasmus Universiteit richting de Rottemeren gefietst. Gelukkig regelmatig een stoplicht waarop gewacht moest worden. Kon ik weer een beetje inlopen. Eenmaal de A20 onderdoor en bij “de Rotte” aangekomen, gingen de remmen los van collega’s. Snel maar een afspraak gemaakt dat we elkaar bij de roeibaan zouden treffen. Dan konden zij nog even een extra rondje maken. Helemaal prima, wil ze ook niet tot last zijn. Maar collegialiteit op deze manier is natuurlijk top. Samen uit, samen thuis. Eenmaal bij de roeibaan heb ik een paar minuutjes moeten wachten alvorens de snelle mannen aan de horizon verschenen en we onze tocht met een sprintje naast de roeibaan richting Nieuwekerk a/d Ijssel voortzette. Het snot voor ogen rijden om ze op dat lange rechte stuk bij te houde. Het water aan de linkerkant houden. Door rijden tot aan de dijk en dan die volgen weer richting het Rivium. Een super mooie route die me onverwacht nog langs kleine oude dorpskernen en andere idyllische plekjes lijden. Na ruim 2 uur onderweg te zijn. Uitgeput terug op de zaak. Uiteraard als laatste maar doordat ik ze toch bij wilde houden, was mijn gemiddelde snelheid behoorlijk hoger dan normaal.

Een andere fiets wordt het voorlopig niet. Mijn Trek voldoet aan mijn huidige niveau en doel. We gaan die berg op. Ik zal voor de volgende keer in ieder geval zorgen voor een Axians fiets tenue en gladde beentjes. Alle beetjes helpen zullen we maar zeggen.

Steun mij op mijn avontuur voor het goede doel. Alle beetjes helpen het KWF in hun onderzoek naar kanker.

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/NielsEverstijn29191/alpe-dhuzes

Tot de volgende,

Cheers,

Niels

Trainingskamp

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/NielsEverstijn29191

Dat had ik zo in mijn agenda gezet. Een week de Ardennen in om wat hoogte meters in de benen te krijgen en verder te werken aan mijn conditie.

We vertrokken naar Libramont (provincie Luxenburg). Een gebiedje met veel bossen en een heuvelachtig landschap. Ik had van te voren al wat routes uitgezocht via Komoot.com, de app die ik gebruik om de fiets en wandelroutes te plannen. Ik had al gezien dat er tussen het dorp Séviscourt waar ons huisje stond en Libramont een paar jaar geleden een “Snelfietspad” is aangelegd met in de omschrijving dat er best wat kuitenbijters in zitten. Een ritje van maar 4 kilometer maar dan wel gelijk met een dikke 100 hoogte meters. Het eerste stuk een helling van 12%, vergelijkbaar met het onderste deel van de Alp d’Huez. Uiteraard tijdens de eerste rit te enthousiast begonnen en kwam ik met mijn tong op mijn schoenen en mijn hart door het dak, halverwege tot stilstand. Klein stukje lopen, op adem komen en hop weer op die fiets voor het tweede deel. Daar paste de naam van “fietssnelweg” wat beter. 60 meter naar beneden met uiteindelijk een vaartje van 50 KM per uur. Aansluitend 15 kilometer over een oud trein-track gereden waar ze een gravel pad op hadden aangelegd. Dwars door velden en bossen. Oude stationnetjes. Bruggetjes. Helaas veel onderhoudswerkzaamheden waardoor ik op verschillende plaatsen een modderig talud af moest om met een kleine omweg weer de weg terug te vinden. Uiteindelijk de laatste 10 KM weer over de openbare weg door allerlei kleine dorpjes om uiteindelijk uitgeteld terug te komen. De eerste 30 KM met de 300 hoogte meters zaten er op.

In de dagen erna nog diverse andere ritten gereden door het mooie landschap daar. In totaal 145 kilometer met 1399 hoogte meters. Het herstel na inspanning werd steeds korter en uiteindelijk zelfs zonder stoppen de fietssnelweg naar Libramont kunnen nemen. Klein verzetje… geduld!

Leuk die bijna 1400 hoogte meters natuurlijk. Maar die moeten we straks in één beklimming voor elkaar zien te brengen als we de AD6 op gaan fietsen. Wellicht zelfs wel meerdere keren? Wie weet!. Er moet in ieder geval nog veel getraind worden. Ik heb van mijn collega’s begrepen dat er in de omgeving van Oosterbeek-Dorwerth ook behoorlijke steile weggetjes zijn. Die gaan we dan maar eens plannen voor de komende weken.

Binnenkort gaan we starten met het “Fietsen na het werk”. Een mooi initiatief vanuit Axians waar we op woensdag aan het einde van de dag met de fietsclub een mooi rondje gaan maken. Daar zal voor mij het tempo de uitdaging zijn. Proberen aan te haken bij de wat meer geoefende racefietsers.

Ik ben nog steeds opzoek naar sponsoren. Dus wil je mij verder steunen met dit mooie doel en daarmee indirect natuurlijk het KWF. Doneer dan op https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/NielsEverstijn29191

Tot de volgende post.

Cheers,

Niels

Da's andere koek.

Da’s andere koek.

Dat zei mijn oma vroeger altijd. “Da’s andere koek dan lampenolie”.

Vandaag hebben ter voorbereiding van het Axians Alpe d’Huzes avontuur een mooie oefenrit gedaan. “Cross For The Crocus” in de omgeving van Oosterhout (NB). Echt crossen door de mooie natuur daar. Bossen. Heide. Zandverstuivingen. Je mag kiezen tussen 30, 55 of voor de die-hards zelfs 75 KM.  

https://www.crossforthecrocus.nl/

De krokus staat symbool voor een nieuw leven, de lente en blijdschap. De kleur paars staat symbool voor rouw, maar ook hoop en de verwachting dat het goede overwint. Een symbool om even stil te staan bij diegene die ons door de ziekte zijn ontvallen, en om te vieren dat de sportieve prestatie in goede gezondheid is behaald.

Een vlakke cross had ik begrepen… Dus ik dacht die 75 KM die moet er toch wel inzitten. Tsja… Had ik maar wat voorbereidingswerk gedaan. Paar Youtube filmpjes bekeken bijvoorbeeld. Het parcours is denk ik voor 75% in de bossen door smalle paadjes. Zand, modder, boomstronken, haarspeldbochten, kuipbochten, heuvel op, heuvel af.  Een beetje anders dan even 80 KM over de dijk fietsen. Door de gladde wegbanden was de grip vaak ver te zoeken. Geen vering in mijn voorvork waardoor er best wat klappen op mijn stuur en armen kwamen. Mijn nieuwe horloge heeft drie keer een ongeval gedetecteerd. Ik maar in paniek hoe ik dan kan voorkomen dat mijn partner niet plots een SMS ontvangt met de ongevalsdetectie. Omdat ik, terwijl je aan het fietsen ben niet zomaar even op wat knoppen druk (horloge in protectiestand). Ben maar afgestapt om toch maar even een berichtje te sturen dat alles OK was aan het thuisfront. Mijn schoonmoeder zou zeggen: “Kan dat ook uit?”. Een soort parcours als dit was voor mij een eerste keer. Voor uit kijken, bochten inschatten, juiste verzet, remmen en vooral de juiste banden…. We hebben weer een hoop geleerd.

Uiteindelijk zijn het toch een goede 45 KM in totaal geworden. Toen was ik er echt ff klaar met het geworstel (en met name bang om ergens een paaltje te pakken of ongelukkig uit de bocht te vliegen). Hoogste hartslag was 165 en goed herstel tot normaal. Ik denk dat ik daar blij om mag zijn.

Volgende week gaan we de Ardennen in. Hoogte meters maken…. Op de verharde weg. Ik zag dat er wat warmer weer wordt verwacht. Vandaag reden we met temperaturen rond het vriespunt. Gelukkig had ik winterfietssokken van een collega gekregen. Dus minder last van de kou.

Steun mij in mijn Alpe d’Huzes challenge door te doneren via mijn persoonlijke pagina : https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/NielsEverstijn29191/alpe-dhuzes

Het is voor een heel goed doel!

Tot de volgende.

Groet,

Niels

The game is on!

Mijn eerste confrontatie met kanker.

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/NielsEverstijn29191

Gelukkig ben ik, even afkloppen, tot vandaag de dag nog niet zelf fysiek met kankere geconfronteerd. We hopen maar dat dit ook zo blijft. Ik rook niet, drink niet overmatig en probeer ook regelmatig te bewegen. Ben wel een levensgenieter. Mijn gewicht, tja, daar moet ik zeker wat aan doen. Zittend beroep in de ICT (Cyber Security om precies te zijn). Kantoorbaan met elke dag als ik naar kantoor in Rotterdam ga toch wel minimaal 2-3 uur zitten in mijn comfortabele Tesla.

Kanker is de afgelopen 54 jaar wel dichtbij geweest en heeft direct mijn leven beïnvloed. In de tweede klas van de middelbare school kreeg mijn moeder de diagnose borstkanker. Ik was toen 13 jaar en ik weet nog als de dag van gisteren hoe mijn ouders terug liepen van de auto naar ons huis in Veldhoven. Tranen over hun wangen, elkaar steunend, ze hadden net het vreselijke nieuws te horen gekregen van onze huisarts. Mijn broer en ik wisten van niets en kregen toen het verschrikkelijke nieuws te horen. Een sterke moeder die in een kwetsbare vrouw verandert. Onzeker met wat er gebeuren gaat. Hoe het af zal lopen. In 1983 waren de kansen op genezing anders dan vandaag de dag (dankzij goed onderzoek). De maanden erna staan in het teken van het leren wat kanker nu eigenlijk is, zorgen maken over of het allemaal wel aanslaat en wat de toekomst brengt. Het volgen van de behandeling, borstamputatie en veel bestralingen. Het komt over je heen, als kind sta je aan de zijlijn en voor mij was dat proberen zo min mogelijk tot last zijn en kijken waar ik kon helpen. Vier jaar later kreeg mijn moeder te horen dat ze “genezen” was en prompt meldde de eerste uitzaaiing in haar borstbeen zich. Weer een zelfde verhaal. Verdriet, zorgen, twijfel, bestralingen. Ook hier is ze toen goed uitgekomen en een paar jaar schoon gebleven. Maar uiteindelijk is ze na 8 jaar aan een hersentumor overleden. Ik was toen 20, studeerde aan de Hogeschool Eindhoven en stond toen eigenlijk aan het begin van mijn eigen zelfstandige leven. Ik heb 2 jongens die in dezelfde fase zitten, een levensmaatje als echtgenote waarmee ik al weer 28 jaar getrouwd ben. Ik weet zeker dat ze een fantastische oma zou zijn geweest. In mijn ogen een groot gemis.

Fietsen naar het werk