Hoe een nauwelijks leesbaar briefje zorgde dat ik meedoe aan Alpe d'Huzes.

In 2007 was ik de eerste keer aanwezig bij Alpe d'Huzes: 77 deelnemers. Vorig jaar ging ik mee om mijn deelnemende vriendin te supporteren. Trof ik ineens 30.000 mensen op die berg aan!

Met enorme inzet, met geweldige samenhorigheid, met hartbrekende verhalen, kaarsen en.....

bergen briefjes aan dierbaren. 

Ik las dat ene briefje, opgeprikt op een groot mededelingenbord vol met dit soort briefjes. Onhandige hanepoten van een ventje (denk ik) dat nog maar net kon schrijven zo te zien. Nauwelijks te ontcijferen.

"Papa, ik fiets deze berg op want als ik dan boven ben, ben ik weer zo dicht mogelijk bij jou".

Ik ken dat ventje niet, maar mijn hart brak voor hem. Een heel leven samengevat in één hanepotenbriefje van een kind.

"Ik zal wel niet meer vrolijk worden vandaag", dacht ik. 

Maar dan gebeurt er wat daar. Iedereen daar snapt dit. Iedereen daar deelt dit en zo velen daar hebben een vergelijkbare ervaring. En toch is er plaats voor plezier en lachen. 

En langzaamaan maakte de verdrietige bal in mijn maag plaats voor een enorm besef van "geluk hebben". Geluk dat mijn kinderen niet zo'n briefje hoeven te schrijven. En ik besloot: ik wil helpen. Ik ga meedoen, ik ga sponsoren zoeken en ik ga vrienden "recruteren" om ook sponsoren te werven.

En nu gaan we met 9 man die berg op. Om zo veel mogelijk van die hanepotenbriefjes te voorkomen.

Ik wil sponsorgeld verzamelen. Maar niet door simpelweg om geld te vragen. Om te laten dat het me menens is ga ik trainen en de Alpe d'Huez op fietsen.  "Opgeven is geen optie". 

Wil jij me helpen in de strijd tegen die k!0t3 briefjes? Sponsor dan mee voor kankeronderzoek via mijn sponsorpagina. Super bedankt!