In de roman ‘Vechten voor Eva’ geeft schrijver Joost Uitdehaag je een kijkje in de wereld van onderzoek naar medicijnen tegen kanker.
‘Hoe was het fietsen? Heb je de top gehaald?’ vroeg hij.
‘Zes keer,’ zei ze.
‘Dat is veel, toch?’
‘Yep.’ Ze knikte trots.
‘En de sfeer daar op die berg?’
Haar mening over Alpe d’HuZes was nog aan het rijpen. De manier waarop iedereen oog voor elkaar had, was fantastisch. Zoals die avond voor de beklimming, toen ze van de sportzaal was weggerend: in het grasveld was een jonge vrouw naast haar komen staan die vroeg of alles wel oké was. Het bleek een onderzoekster te zijn die ook meefietste. Het had geklikt en ze hadden samen de rest van de avond wijn gedronken onder de sterren en gekletst over therapieën en tumoren. Het had haar op de een of andere manier ongelooflijk goed gedaan dat er iemand was die nadacht, koel en rationeel, over hoe je kanker doodmaakte. Ze slikte. ‘Het is mooi als je over de finish komt en iedereen je daar toejuicht. Die kaarsjes in de bochten zijn schitterend. Het is mooi en droevig. Heel intens. Samen tegen de ziekte, niet opgeven. Voor mij was het goed.’
Gewaagd plan
Een impressie uit ‘Vechten voor Eva’, over Eva, moeder van twee, die te horen krijgt dat ze huidkanker heeft en ten dode is opgeschreven. Haar vriendin Manon is vastbesloten te vechten, maar komt terecht in de wereld van grote farmaceutische bedrijven en universitaire centra waarin ze verzuipt. Dan ontmoet ze Richard, een recent ontslagen en gedreven onderzoeker, die de sleutel heeft tot een medicijn dat binnenkort wereldnieuws zal worden. Samen smeden ze een gewaagd plan.
Zelf werkt Joost Uitdehaag al jaren in verschillende onderzoekslaboratoria, in zowel farmaceutische bedrijven als bij universiteiten, en weet dus als geen ander hoe de ontwikkeling van medicatie in zijn werk gaat. Van dichtbij heeft hij de ontdekking en ontwikkeling van nieuwe medicijnen meegemaakt, zoals die van het nu wereldberoemde medicijn pembrolizumab (Keytruda), een Nederlandse uitvinding en één van de meest effectieve en succesvolle kankermedicijnen ooit. Joost heeft inspiratie geput uit zijn werkervaringen en in zijn roman liggen fictie en werkelijkheid dicht bij elkaar. Hij neemt je mee in de zoektocht van Manon en de hoopvolle en spannende ontdekkingen die zij tegenkomt.
Onbaatzuchtigheid
Het verhaal van Manon begint bij Alpe d’HuZes, waar Joost veel over gehoord heeft: “Ik werd voor het eerst echt ondergedompeld in Alpe d’HuZes toen het biotechbedrijf waar ik werkte een team afvaardigde en er een jaar lang elke dag tijdens de koffie over gepraat werd. Het sponsorgeld ophalen, de trainingsschema’s, de aankomst waar iedereen zo van onder de indruk was. Alles kreeg ik mee. Het lijkt me fantastisch om deel uit te maken van het evenement, om de emoties te proeven daar. Ik wil nu wel bekennen dat ik nooit heb meegedaan, en het altijd bij donaties heb gehouden. Maar die berg op gaan is een geweldig inspirerend symbool, dat ik dankbaar heb gebruikt in het boek. Wat kun je nu eenmaal doen als leek tegen zo’n ziekte? Zelfs als niet-leek is het moeilijk: ook als je alles van moleculen weet, kun je nog haast niets tegen kanker beginnen, want, naast de paar successen, mislukken er ook veel projecten in het medicijnonderzoek, omdat er nog zoveel niet begrepen wordt. Op die berg kun je je bereidheid tonen om tot het uiterste te gaan, en laten zien dat het daar niet aan zal liggen. Die onbaatzuchtigheid, die wil om voor anderen af te zien, inspireert me aan Alpe d’HuZes. Hoeveel dingen zijn er nu echt waarlijk onbaatzuchtig? Meestal is er bij alles wel een partij die ergens wat aan wil verdienen, anders gebeurt er niets in deze wereld. Kanker maakt alles anders. Daartegen willen we allemaal samen vechten.”
‘Vechten voor Eva’ is uitgebracht bij Nimisa Publishing House en verkrijgbaar via de (online) boekhandelaren.
-> De opbrengst van de eerste editie wordt geschonken aan KWF Kankerbestrijding.
- Over de schrijver
- Over het medicijn pembrolizumab
- Actiepagina van NTRC, het biotechbedrijf waar Joost Uitdehaag gewerkt heeft en dat ook in 2020 had willen meedoen
