“Alpe d’HuZes is aanstekelijk, een hardnekkig virus dat niet meer uit je systeem gaat”, vindt Manon de Vos. “Maar liever dat dan die pokke-kanker die mijn leven totaal overhoop heeft gehaald.”
Manon is ervaringsdeskundige op oncologisch gebied. Zelf noemt ze kanker haar ‘huisvriend’, die haar blijft achtervolgen.
“Mijn kankeravontuur begon al eind jaren tachtig, met multipele leiomyomen in mijn maagwand. Het leek voor 90 procent goedaardig, maar toen hadden ze nog niet de kennis van nu. Ruim tien jaar later bleek het helaas een heel ander verhaal.”
Plakkertje
In 2001 werd er een grote tumor in haar maag gevonden, die al fors in haar lijf was doorgewoekerd. “Ik kreeg als het ware een plakkertje op mijn voorhoofd: ‘uiterste houdbaarheidsdatum nog zo’n zes weken’. Grote schrik natuurlijk. Amper een jaar getrouwd en met een zoontje van vier jaar zaten we daar met dit zwaard van Damocles boven ons hoofd.”
De situatie was ernstig, maar niet geheel kansloos. En Manon wilde leven! In het universitair ziekenhuis in Gent kreeg ze een ‘HIPEC’: een ingrijpende operatie gecombineerd met chemotherapie. Dat was met Pasen: “Ik zal die datum nooit vergeten: voor mij was dat verraden worden door mijn eigen lijf, aan het kruis genageld worden, sterven en weer opstaan uit de dood. Door opoffering van mijn maag en vele organen die aangesneden werden om de kanker te bestrijden, heb ik na ruim een jaar revalideren mijn leven weer opgepakt. Dat was heel zwaar. Ruim 27 kilo lichter moest ik leren dealen met een lijf dat me verraden had.”
‘Huisvriend’
Manon had haar leven net weer een beetje op de rit, toen haar moeder borstkanker kreeg. En een paar jaar werd haar vader getroffen door een zwaar hartinfarct, en kreeg later een carcinoom in zijn dikke darm én non-hodgkin. “Ze hebben allebei gestreden en verloren. Kanker heeft binnen zes maanden zowel mijn vader als mijn moeder van mij afgepakt.
Toen ik dacht dat alle ellende voorbij was, kwam onze ‘huisvriend’ opnieuw om het hoekje: in 2009 én in 2011 was ik weer aan de beurt. Nu had hij zich genesteld in mijn lever. Daarna kreeg ik een darmlek en als toetje nog een pantserlong die resulteerde in een spoedoperatie van tien uur. Dit was echt kantje boord. Het heeft me erg doen wankelen, maar heeft me er toch niet onder gekregen.”
Life changing!
“Eind 2013 maakte ik kennis met 2climb2raise, dat met (ex-)kankerpatiënten op tandems de Alpe op fietst. Met mijn captain Raoul Hens heb ik dit in 2014 voor het eerst geflikt. Onvergetelijk! Een jaar later hebben mijn man en ik een eigen tandem aangeschaft en hebben samen het vuur uit onze schoentjes getrapt. Dat hebben we jaarlijks herhaald. Meedoen met Alpe d’HuZes is voor mij het beste medicijn sinds ik in 2014 zelf heb besloten om geen medicatie meer te nemen. Iedere editie is voor mij dé medicatie om overeind te blijven. Mijn oncoloog heeft geen enkele verklaring voor de verbazingwekkende uitslagen van zowel mijn bloed als mijn conditie! ‘Blijven fietsen’ was zijn devies. En dat doe ik. Helaas bleek in september 2017 dat er wat zat te muiten in mijn nier.”
In april 2018 is de tumor aan haar nier weggebrand. Daarbij is een gevoelszenuw geraakt, een vervelende complicatie. Maar in juni stond ze toch weer aan de start van Alpe d’HuZes, en in 2019 opnieuw, ondanks alles. Ook in 2020 gaat ze er weer voor: “Ik zweer plechtig dat ik er gewoon weer sta met ons team Stars! Niks of niemand zal me daarvan weerhouden. Want... opgeven is geen optie!”
