Op 14 juni 2024 hadden mijn huisgenoten uit Leiden voor mij thuis in Olterterp in samenspraak met mijn ouders een stiekeme lunch geregeld. Ik moest mij even aan het studentenleven onttrekken en mijn vriendinnen hadden zin om mij te verrassen. Ik wist van niks. Ik zat al sinds de pinkster in herstel met een gipsbeen op de bank bij mijn ouders. Traplopen zat er even niet in. Daarom was ik lekker bij mijn ouders ‘in de zorg’. Ik wist dat mijn vader voor een MRI naar het ziekenhuis moest maar ik had nog geen idee!

Ik zag ‘m staan, met mijn vriendinnen in de keuken pannenkoeken bakken. Ogenschijnlijk normaal, maar hij had de diagnose hersentumor al meegekregen vanuit het ziekenhuis. Toch stond hij daar. Mijn moeder was ook sterk zo bleek mij achteraf. Zij wilden het voor mij georganiseerde festijn niet verstieren. Wat een ouders heb ik!

Toch werd er op hem die dag een enorme bak met bagger gekieperd. Mijn ouders maakten later die middag een 'rondje’ langs ouders en schoonouders en mijn broer en zus kregen aan het einde van de middag het bericht over mijn vader zijn tumor en dat hij over vijf dagen een hersenoperatie zou ondergaan. Wat een dag, 14 juni. Er zouden nog vele memorabele dagen volgen.

Ik was bij mijn vader in het Martini Ziekenhuis op zijn verjaardag, de dag na de operatie, en ik was bij hem alle dagen daarna, in het Martini en thuis op de bank. Ik met mijn been, hij met zijn tulband om het hoofd waarmee de hoofdwond werd bedekt. De eerste dagen had mijn vader ‘niets te koop’… Ik schreef daarom voor hem in de Stamps-app. Voor hem HET medium om alles en iedereen te informeren over de voortgang van zijn herstel. Als hij niet kon schrijven schreef ik. Samen schreven wij emotionele stukken voor in die app.

Gaandeweg kwam mijn vader weer wat op verhaal en gaf hij aan in 2025 weer mee te willen doen aan Alpe d’HuZes, het liefst met ons hele gezin. Wij moesten daar ‘even aan wennen’ maar raakten ook enthousiast. Hij vertelde over de periode waarin wij zaten en over de berg omhoog. De eerste keer, ’s morgensvroeg in het donker, als de dag begint en de zon over de top van de berg komt als de mist nog in het dal hangt. En dat daarbij een enorme emotie om de hoek komt kijken. Hij zei dat het adembenemend zou zijn en een echte levenservaring zou worden voor ons allen.

Daarom beste mensen sta ik op, ik houd en hield al die tijd de hand van mijn vader vast en dat doe ik op 5 juni ook. Ik stap op mijn fiets en heb de ambitie om zo vaak als mogelijk op die dag naar boven te fietsen. Daarvoor ga ik in training en als jullie dit lezen zit ik wellicht in het zadel of hang in de sportschool om mij voor te bereiden. Mijn gips is er (al lang) weer af en ik kan weer goed uit de voeten. Daarom kan ik die prestatie leveren. Doen jullie dat ook met mij? Ik heb de eerste klap al op de doneerknop gegeven. Geef jij de volgende? DOEN!

Alvast bedankt!

Berber